De beroemde versie van Pergolesi maakt in tegen elkaar schurende tonen de pijn en het verdriet voelbaar. Geselingen worden uitgebeeld, tranen worden hoorbaar. Het hart gaat tekeer in wild bewegende vioolpartijen; de onvermijdelijke acceptatie klinkt in wijdse melodieën. Hoop spreekt uit een bijna feestelijk Amen.
We combineren Pergolesi dit jaar met een vergeten juweeltje van Porpora (die van de film Farinelli!). Zijn ‘Salve Regina’ (de originele versie!) is al netzo virtuoos en indrukwekkend als de aria’s uit die film.
Dat Pergolesi meer is dan zijn Stabat Mater klinkt in zijn vitaal en meeslepend vioolconcert; een heerlijk contrast met de hartverscheurende noten uit zijn Stabat.